مقایسه مجازی سازی سرور و دسکتاپ مثل مقایسه سیب و پرتقال است. جنگ حماسی بین این دو میوه که برای نسل ها باهم درگیر بوده اند و این ماجرا پایانی ندارد. وقتی انواع مختلف میوه ها را در نظر می گیرید به وجوه مشترک بین آنها پی می برید (البته این موضوع به تنهایی مختص میوه ها نخواهد بود).
وقتی به دقت نگاه می کنیم، ساده – و مهم – است که وجه تمایز آنها را مشخص کنیم. مجازی سازی سرور یعنی سرورهای فیزیکی را که در دیتاسنتر هستند مجازی سازی کنیم ولی مجازی سازی دسکتاپ یعنی دسکتاپ های کاربران نهایی را که در دیتاسنتر هستند مجازی سازی کنیم. در هر دو حالت یک لایه انتزاعی به سرور فیزیکی اضافه می کنیم که معمولا به آن، لایۀ مجازی سازیِ Hypervisor گفته می شود.
مجازی سازی سرور
با مجازی سازی سرور، ما سرور را به چند Container تقسیم می کنیم (البته به صورت انتزاعی). این کار به دو روش قابل انجام است: این لایه می تواند به صورت مستقیم به سخت افزار اضافه شود که به آن Bare Metal می گویند یا می توان آن را در محیط سیستم عامل میزبانی کرد. در مورد اخیر نیز (با در نظر گرفتن این که سیستم عامل یک Denominator متداول است) تقسیم به Container کماکان برقرار است. سپس می توان نرم افزارها را به هریک از محیط های مجازی جداگانه، اضافه کرده و اجرا کرد.
در هر دو حالت، سرور مرکزی تعدادی Image را اجرا می کند که معمولا با هدف استفاده بهتر از بار کاری و تعامل بهتر با بار کاری متغیر و یا تست محیطی جدید انجام می شود. چند بار کاری مختلف را تصور کنید که باهم مثل یک پازل ظاهر می شوند. وقتی به مجازی سازی سرور فکر می کنید، باید متحدسازی آن را هم در نظر بگیرید.
مجازی سازی دسکتاپ
از طرف دیگر، در مجازی سازی دسکتاپ باید به جداسازی فکر کنید. هر کاربر نهایی سیستم عامل دسکتاپ و نرم افزارهای خود را دارد. ولی به جای این که بر روی هارد درایو دستگاه (های) شخصی کاربر ذخیره شوند، هر دسکتاپ بر روی ماشین مجازی بر روی سرور اجرا می شود.
کاربر می تواند به راحتی از طریق لپ تاپ، کامپیوتر رومیزی، تبلت، گوشی هوشمند و … از هر جایی با یک لاگین به ماشین مجازی متصل شود (که همان طور که گفتیم بر روی دیتاسنتر ذخیره می شود).
متمرکز سازی، مزیت عمدۀ مجازی سازی دسکتاپ است. چون با مجازی سازی دسکتاپ، یک “Image طلایی” وجود دارد که دسکتاپ های مجازی دیگر از روی آن Clone می شوند. این کار معمولا اضافه کردن دسکتاپ جدید را تسریع می کند و برای ما اصلا مهم نیست که کارمند آب سیب را (شاید هم آب پرتقال را – نمی خواهیم طرفداری کنیم!) روی لپ تاپ خود بریزد.
این دسکتاپ ها را می توان با نرم افزارهای مختلفی Personalize کرد. ولی Image طلایی مرکزی مهم است. مثلا وقتی به آپدیت نرم افزاری نیاز است، می توانید به جای تغییر تک تک تمام ماشین ها فقط همان Image طلایی را تغییر دهید. به همین سادگی.
به یاد داشته باشید که از لحاظ فنی استفاده از Thin Client را نمی توان مجازی سازی دسکتاپ دانست چون هیچ Hypervisorی وجود ندارد. ولی چون این دو فرایند مشابه هستند (اگرچه کیفیت گرافیکی و زمان اجرای نرم افزار به طور چشمگیری متفاوت است)، بسیاری از افراد آن را مجازی سازی دسکتاپ اطلاق می کنند.
اگر هنوز هم در تمایز این دو مورد مشکلی دارید می توانید به این خلاصه از ZDNet مراجعه کنید: مجازی سازی دسکتاپ یعنی شما یک ماشین مجازی بر روی دسکتاپ خود اجرا می کنید. زیرساخت دسکتاپ مجازی (VDI)، یک فناوری دیتاسنتر است که Imageهای میزبانی شدۀ دسکتاپ را برای کاربران راه دور ارائه می دهد.
این را هم باید اضافه کنیم که مجازی سازی دسکتاپ کنترل و امنیت بیشتری برای محیط فراهم می کند بدون این که آزادی کاربر را فدا کند. همچنین مجازی سازی دسکتاپ پایۀ جریان هایی است که اخیرا Cloud-Wash شده اند، مثل BYOD (Bring Your Own Device)، دسترسی امن از راه دور و …
