وبلاگ

در بحران، زمان یعنی همه‌چیز در شرایط عادی، کند بودن دسترسی به برخی داده‌ها ممکن است صرفاً یک نارضایتی جزئی ایجاد کند. اما در سناریوهای بحرانی مانند حمله سایبری، تخلیه اضطراری، اختلال در شبکه یا کمبود منابع سخت‌افزاری، دسترسی به داده‌های حیاتی در لحظه مناسب،

داده‌ای که رمزنگاری نشده، یعنی داده‌ای که تسلیم شده در دنیای امروز، حملات سایبری، مهاجرت‌های اضطراری، تخلیه فیزیکی ساختمان‌ها و حتی سرقت تجهیزات ذخیره‌سازی تبدیل به واقعیت‌های روزمره شده‌اند. در این فضا، تنها سلاح واقعی برای حفاظت از داده‌ها حتی در صورت دسترسی فیزیکی یا

چرا Backup سنتی دیگر کافی نیست؟ در دهه گذشته، حملات باج‌افزاری (Ransomware) از تهدیدی صرفاً دیجیتال به یک فاجعه‌ی اقتصادی و عملیاتی بدل شده‌اند. ویژگی مشترک اکثر این حملات: رمزنگاری فایل‌ها و از کار انداختن سرویس‌ها حمله به Volumeهای ذخیره‌سازی و پاک‌کردن Backupها تخریب Snapshotها

وقتی شبکه از کار می‌افتد، چه می‌ماند؟ در فضای بحرانی امروزاز جنگ سایبری گرفته تا اختلالات گسترده اینترنت در ایران، وابستگی زیرساخت‌های فناوری اطلاعات به ارتباطات شبکه‌ای به یک خطر بالقوه بدل شده است. در سناریوهایی که شبکه WAN، اینترنت یا حتی لینک‌های داخلی به

Storage؛ هسته عملیاتی Disaster Recovery در لایه فناوری هر Disaster Recovery Plan (DRP) بر سه رکن اصلی People ،Process و Technology استوار است. در لایه فناوری، Storage نه یک مؤلفه جانبی، بلکه هسته عملیاتی بازیابی از بحران محسوب می‌شود. Storage مسئول نگهداری ایمن داده‌های Backup،

وقتی باید داده را نجات داد، نه فقط سیستم را در شرایطی مانند تخلیه اضطراری ساختمان، حمله موشکی، آتش‌سوزی در دیتاسنتر، یا حمله فیزیکی/سایبری به مراکز بحرانی، آن‌چه بیش از هر چیز باید زنده بماند داده‌ها هستند not necessarily the hardware. در چنین لحظاتی، راه‌حل

بقاء دیجیتال در قرن بیست‌و‌یکم؛ از داده تا دفاعدر دنیای امروز، داده‌ها صرفاً اطلاعات خام یا دارایی‌های جانبی کسب‌وکار نیستند؛بلکه شریان حیاتی عملیات، تصمیم‌سازی، تعاملات اجتماعی و حتی امنیت ملی به شمار می‌روند. اما زمانی که بحران از راه می‌رسد، از جنگ و تحریم گرفته

در برخی محیط‌ها، امن‌ترین شبکه همان است که اصلاً وجود ندارد در شرایط جنگ سایبری، تحریم‌های سنگین، یا سناریوهایی با تهدید شدید علیه داده‌ها، تنها استراتژی مطمئن برای حفاظت از اطلاعات حیاتی، قطع کامل ارتباط فیزیکی و منطقی با دنیای بیرون است. این رویکرد که

وقتی نیروی حرفه‌ای نیست، راهنما باید حرفه‌ای باشد در بسیاری از مراکز حساس، به‌خصوص در شرایط بحران یا مناطق دور از مرکز، کارشناسان IT با تجربه محدود یا آموزش رسمی ناکافی، مسئول حفظ و راه‌اندازی زیرساخت‌های حیاتی هستند. در چنین شرایطی، استوریج اگر به‌درستی طراحی

در زمان‌هایی که افزایش ظرفیت ذخیره‌سازی ممکن نیست، هر گیگابایت اهمیت پیدا می‌کند. کمبود دیسک، محدودیت در دسترسی به JBOD یا تأخیر در واردات SSD، پروژه‌های توسعه زیرساخت را با چالش جدی روبه‌رو می‌کند. در چنین شرایطی، Storage Optimization نه یک انتخاب، بلکه ضرورتی برای

داده‌ها فقط هدف حملات سایبری نیستند در بسیاری از سازمان‌ها، امنیت اطلاعات صرفاً به لایه‌های سایبری مانند Firewall ،Endpoint Security و SIEM محدود می‌شود. اما تجربه رخدادهای واقعی نشان می‌دهد که Storage Infrastructure یکی از آسیب‌پذیرترین لایه‌ها در برابر نفوذ دیجیتال، سرقت فیزیکی و تخریب

بحران، آزمون واقعی زیرساخت است در روزهای عادی، شاید بتوان با ابزارهای معمولی و سیستم‌های غیرتخصصی کارها را پیش برد. اما وقتی یک بحران واقعی اتفاق می‌افتد،از حمله باج‌افزاری گرفته تا زلزله، تخلیه اضطراری، یا از کار افتادن دیتاسنتر مرکز، تنها چیزی که تفاوت بین

دفاع غیرعامل یعنی بقاء بدون درگیری مستقیم در دکترین امنیتی ایران و بسیاری از کشورها، دفاع غیرعامل (Passive Defense) شامل مجموعه‌ای از تدابیر غیرجنگی است که مانع اثرگذاری حملات نظامی یا سایبری می‌شود. در این چارچوب، اطلاعات و داده‌ها یکی از مهم‌ترین دارایی‌های ملی محسوب

تهدید در بُعد دیجیتال چگونه آغاز می‌شود؟ در زمان جنگ یا بحران ملی، نگاه‌ها عمدتاً به جبهه‌های فیزیکی و زیرساخت‌های حیاتی مانند برق، آب، گاز و حمل‌ونقل معطوف می‌شود. اما زیرساخت دیجیتال، خاصه سیستم‌های ذخیره‌سازی (Storage Systems)، جبهه‌ای خاموش و حیاتی در بقای کشور و

در شرایط بحرانی مانند جنگ، حملات سایبری گسترده و اختلالات فیزیکی در مراکز داده، زیرساخت‌های ذخیره‌سازی (Storage) به‌عنوان یکی از حیاتی‌ترین اجزای فناوری اطلاعات، نیازمند ارزیابی و مقاوم‌سازی دقیق هستند. این مقاله به بررسی راهکارهای فنی و عملیاتی برای ارزیابی و افزایش مقاومت زیرساخت‌های ذخیره‌سازی