تاب‌آوری زیرساخت‌های ذخیره‌سازی

بحران، یعنی منابع محدود در شرایطی مانند تحریم، جنگ، اختلال در زنجیره تأمین، قطعی‌های انرژی یا نوسانات اقتصادی، دسترسی به منابع سخت‌افزاری به‌شدت محدود می‌شود. این یعنی خرید سریع دیسک جدید، افزایش ظرفیت، یا تعویض زیرساخت‌ها ممکن نیست یا به شدت پرهزینه است. در چنین

چرا هم‌زمان‌سازی داده در بحران حیاتی است؟ در جهان پرآشوب امروز، که تهدیداتی مانند حملات سایبری، بلایای طبیعی، تخریب فیزیکی دیتاسنتر و تحریم‌های تکنولوژیک بیش از هر زمان دیگری سازمان‌ها را تهدید می‌کنند، نگهداری تنها یک نسخه از داده‌ها در یک محل اشتباهی بزرگ است.

وقتی همه چیز از کار می‌افتد، چه چیزی باید بماند؟ در شرایط عادی، خرابی یک هارد یا کنترلر در یک سرور شاید تنها یک اختلال جزئی محسوب شود. اما در سناریوهای بحرانی مانند جنگ، حملات سایبری، قطع برق، یا بحران فیزیکی حتی کوچک‌ترین خرابی سخت‌افزاری

در بحران، زمان یعنی همه‌چیز در شرایط عادی، کند بودن دسترسی به برخی داده‌ها ممکن است صرفاً یک نارضایتی جزئی ایجاد کند. اما در سناریوهای بحرانی مانند حمله سایبری، تخلیه اضطراری، اختلال در شبکه یا کمبود منابع سخت‌افزاری، دسترسی به داده‌های حیاتی در لحظه مناسب،

داده‌ای که رمزنگاری نشده، یعنی داده‌ای که تسلیم شده در دنیای امروز، حملات سایبری، مهاجرت‌های اضطراری، تخلیه فیزیکی ساختمان‌ها و حتی سرقت تجهیزات ذخیره‌سازی تبدیل به واقعیت‌های روزمره شده‌اند. در این فضا، تنها سلاح واقعی برای حفاظت از داده‌ها حتی در صورت دسترسی فیزیکی یا

چرا Backup سنتی دیگر کافی نیست؟ در دهه گذشته، حملات باج‌افزاری (Ransomware) از تهدیدی صرفاً دیجیتال به یک فاجعه‌ی اقتصادی و عملیاتی بدل شده‌اند. ویژگی مشترک اکثر این حملات: رمزنگاری فایل‌ها و از کار انداختن سرویس‌ها حمله به Volumeهای ذخیره‌سازی و پاک‌کردن Backupها تخریب Snapshotها

وقتی شبکه از کار می‌افتد، چه می‌ماند؟ در فضای بحرانی امروزاز جنگ سایبری گرفته تا اختلالات گسترده اینترنت در ایران، وابستگی زیرساخت‌های فناوری اطلاعات به ارتباطات شبکه‌ای به یک خطر بالقوه بدل شده است. در سناریوهایی که شبکه WAN، اینترنت یا حتی لینک‌های داخلی به

مقدمه: DR فقط داشتن Backup نیست در ذهن بسیاری از مدیران غیر فنی، Disaster Recovery (DR) صرفاً معادل با داشتن یک نسخه پشتیبان است. اما حقیقت این است که هیچ DRP موفقی بدون زیرساخت ذخیره‌سازی استراتژیک قابل اجرا نیست. چرا که پس از وقوع بحران،

وقتی باید داده را نجات داد، نه فقط سیستم را در شرایطی مانند تخلیه اضطراری ساختمان، حمله موشکی، آتش‌سوزی در دیتاسنتر، یا حمله فیزیکی/سایبری به مراکز بحرانی، آن‌چه بیش از هر چیز باید زنده بماند داده‌ها هستند not necessarily the hardware. در چنین لحظاتی، راه‌حل

بقاء دیجیتال در قرن ۲۱ به چه معناست؟ در عصر دیجیتال، داده‌ها دیگر صرفاً یک دارایی جانبی برای کسب‌وکار نیستند، بلکه جوهر اصلی عملیات، تصمیم‌گیری، ارتباطات و حتی امنیت ملی‌اند. در شرایط بحرانی مانند جنگ، تحریم، قطعی اینترنت، حملات سایبری یا بحران‌های طبیعی، توانایی حفظ،

در برخی محیط‌ها، امن‌ترین شبکه همان است که اصلاً وجود ندارد در شرایط جنگ سایبری، تحریم‌های سنگین، یا سناریوهایی با تهدید شدید علیه داده‌ها، تنها استراتژی مطمئن برای حفاظت از اطلاعات حیاتی، قطع کامل ارتباط فیزیکی و منطقی با دنیای بیرون است. این رویکرد که

وقتی نیروی حرفه‌ای نیست، راهنما باید حرفه‌ای باشد در بسیاری از مراکز حساس، به‌خصوص در شرایط بحران یا مناطق دور از مرکز، کارشناسان IT با تجربه محدود یا آموزش رسمی ناکافی، مسئول حفظ و راه‌اندازی زیرساخت‌های حیاتی هستند. در چنین شرایطی، استوریج اگر به‌درستی طراحی

وقتی افزایش ظرفیت ممکن نیست، بهینه‌سازی تنها راه است در بسیاری از سازمان‌ها، کمبود دیسک، محدودیت دسترسی به JBOD یا حتی تأخیر در واردات یک SSD می‌تواند برنامه‌های توسعه زیرساخت را به تأخیر بیندازد. در چنین شرایطی، نیاز به راهبردهای مهندسی‌شده برای استفاده بهینه از

داده‌ها فقط هدف سایبری نیستند اگرچه بسیاری از سازمان‌ها روی دفاع سایبری تمرکز دارند، اما تجربه بحران‌های واقعی نشان داده است که زیرساخت‌های ذخیره‌سازی (Storage Infrastructure) نه‌تنها در معرض نفوذ دیجیتال بلکه سرقت فیزیکی و حتی تخریب عمدی (Sabotage) قرار دارند.استوریجی که بتوان به آن

بحران، آزمون واقعی زیرساخت است در روزهای عادی، شاید بتوان با ابزارهای معمولی و سیستم‌های غیرتخصصی کارها را پیش برد. اما وقتی یک بحران واقعی اتفاق می‌افتد،از حمله باج‌افزاری گرفته تا زلزله، تخلیه اضطراری، یا از کار افتادن دیتاسنتر مرکز، تنها چیزی که تفاوت بین

دفاع غیرعامل یعنی بقاء بدون درگیری مستقیم در دکترین امنیتی ایران و بسیاری از کشورها، دفاع غیرعامل (Passive Defense) شامل مجموعه‌ای از تدابیر غیرجنگی است که مانع اثرگذاری حملات نظامی یا سایبری می‌شود. در این چارچوب، اطلاعات و داده‌ها یکی از مهم‌ترین دارایی‌های ملی محسوب

تهدید در بُعد دیجیتال چگونه آغاز می‌شود؟ در زمان جنگ یا بحران ملی، نگاه‌ها عمدتاً به جبهه‌های فیزیکی و زیرساخت‌های حیاتی مانند برق، آب، گاز و حمل‌ونقل معطوف می‌شود. اما زیرساخت دیجیتال، خاصه سیستم‌های ذخیره‌سازی (Storage Systems)، جبهه‌ای خاموش و حیاتی در بقای کشور و